Pomimo tego, że przez ostatnie kilka lat wszyscy jesteśmy świadkami tego, w jaki sposób funkcjonuje ta branża, w szczególności w kwestii tworzenia sequeli całkiem udanych horrorów, to Naznaczony: Ostatni Klucz nie jest znowu aż taki zły, jak mógłby się niektórym wydawać. Choć faktycznie dupy nie urywa, to jednak spełnia wszystkie kryteria solidnego horroru. Część powie, że stosuje oklepane metody straszenia widza, takie jak nagłe pojawienie się monstrum na ekranie, tuż przed twarzą głównego bohatera, idącego w parze z ostrym dźwiękiem wzmacniającym efekt, ale musimy spojrzeć prawdzie w oczy - te efekty od lat się sprawdzają, a nowe metody straszenia widza nie jest już tak łatwo wymyślić. Dopóki te metody działają i reżyser osiąga to, co chciał osiągnąć - a więc przestraszenie widza - czyli silne zaangażowanie emocjonalne w akcję filmu - dopóty takie filmy będą tworzone. Jedyna rzecz, która mi się nie do końca spodobała w filmie, to postać głównego demona i jego groteskowa facjata, oraz niespodziewane pojawienie się matki Elise (chociaż poniekąd zakładałem, że dotrzyma ona obietnicy złożonej niegdyś swoim dzieciom, że przyjdzie je ochronić kiedy skorzystają z gwizdka, niezależnie od sytuacji - w tym wypadku nawet po śmierci) i jej zdolności dorównujące mocy demona, który od lat żerował na strachu, lęku i nienawiści żywych ludzi mieszkających w tym domu.